Stan Douglas

Vancouver Canada 1960, woont en werkt in Vancouver

Win, Place or Show
1998
video, ed. 2/3
280 x 750 cm
2000.SD.06

Win, Place or Show is een complex werk bestaande uit een computergestuurde dubbele videoprojectie, begeleidende foto’s van de opnameset en architectuurfoto’s getiteld Strathcona Series. De drie onderdelen kunnen gezamenlijk of zelfstandig worden getoond. Ook inhoudelijk is het werk complex, het heeft meerdere betekenislagen. Deze gelaagdheid komt het meest direct tot uitdrukking in de wandvullende projectie van de twee videobeelden die soms wel en soms niet op elkaar aansluiten, waardoor de scène letterlijk vanuit meerdere gezichtspunten kan worden beleefd.

De video toont het interieur van een appartement met een sobere en wat ouderwetse jaren-vijftig aankleding. Een groot raam geeft zicht op een nachtelijke horizon van flatgebouwen en verlichte vensters in de stromende regen. In de flat zijn een oudere en een jongere man, Bob en Donny, met elkaar in gesprek. Uit hun opmerkingen valt op te maken dat ze in de haven werken. Het gesprek is misschien niet altijd even makkelijk te volgen, maar de toon en de sfeer zijn dat zeker wel. De dialoog wordt gaandeweg heftiger en de mannen raken geïrriteerd. Het verblijf in een te kleine flat lijkt de oorzaak van de gespannen sfeer. Contact met de buitenwereld bestaat alleen via de krant en de radio. Ze zijn tot elkaar veroordeeld. Hun precieze relatie blijft echter onduidelijk; zijn het collega’s, vrienden of partners?

Bob maakt pesterige opmerkingen en reageert boos op de occulte theorieën van Donny. Een poging van Bob om een spelletje over wedden op paarden (Win, Place or Show) uit te leggen, leidt tot een vechtpartij die Bob lijkt te winnen, maar die uiteindelijk onbeslist eindigt: ‘Als ik niet zo moe was, zou ik je nog eens in elkaar timmeren’, zegt Bob. ‘Dat weet ik’, is Donny’s uitdagende antwoord. Als ze tot bedaren zijn gekomen, begint de conversatie weer helemaal van voren af aan. De hele scène duurt zes minuten, maar door twintig verschillende camerastandpunten en door een computer-besturingsprogramma dat 200.000 verschillende combinaties van beeld en geluid mogelijk maakt, is iedere versie van het gesprek toch net even anders. De twee strak tegen elkaar aan geprojecteerde videobeelden lopen niet synchroon, waardoor de beelden verspringen, de posities wisselen en de verhaallijn ontregeld wordt. Telkens als we denken een fragment te herkennen, blijkt het anders te zijn dan de keer ervoor. Zo heeft Douglas een oorspronkelijk simpele gebeurtenis veranderd in een caleidoscopische vertelling.

Doordat de beelden in een totaal verduisterde ruimte worden geprojecteerd, wordt de beschouwer in sterke mate deelgenoot gemaakt van deze verwarrende ‘soap’. Ook het continue geluid van de regen en de onbestemde radiogeluiden versterken dit effect.

Voor de regiestijl heeft Douglas zich laten inspireren door een populaire Canadese televisieserie uit de jaren zestig. Het decor voor de flat is gebaseerd op (niet gerealiseerde) bouwtekeningen uit de jaren vijftig voor woonblokken voor ongehuwde mannen, ontworpen voor de wijk Strathcona in Vancouver. Douglas is geïnteresseerd in dergelijke historische gegevens, die in belangrijke mate de opbouw en de structuur van zijn foto’s, films en video’s bepalen. Door de eindeloze herhaling van de vertelling en de gefragmenteerde cameravoering worden de frustratie en de agressie van de twee mannen uitvergroot in een dramatisch en veelzijdig scenario. Win, Place or Show ontregelt zo ons door de media geconditioneerde kijkgedrag en becommentarieert tegelijkertijd de verworden utopieën van sociale woningbouwprogramma’s.

De foto’s van de set voor Win, Place or Show tonen de studio en het decor van de video met de veelheid aan camera’s en apparatuur. De Strathcona Series toont het stadsvernieuwingsgebied met de tamelijk mistroostige bebouwing zoals het er heden ten dage uitziet.