Marlene Dumas

Het werk van Dumas gaat vaak over de spanning tussen kijken en bekeken worden en over het probleem van interpretatie. Ze werkt naar bestaande afbeeldingen die ze verzamelt in een persoonlijk beeldarchief. Het beeldmateriaal weerspiegelt maatschappelijke codes die onze manier van kijken bepalen. Bijvoorbeeld in The First People uit 1990, dat uit vier manshoge babyportretten bestaat. In de commentaren op het werk overheerst de mening dat de kinderen onwaarschijnlijk lelijk zijn. De sterk vergrote weergave van hun lichamen wordt door velen als schokkend ervaren. De reacties lijken onbewust beïnvloed door het clichébeeld van de blije 'reclamebaby'. Deze schilderijen van Dumas zijn eigenlijk juist behoorlijk realistisch, door enkele imaginaire ingrepen, zoals de toegepaste schaalvergroting van de techniek waarmee zij met details omgaat. 'Het moederschap is een schok,' zegt Dumas, 'omdat je je niet hebt gerealiseerd hoe baby's er in werkelijkheid uitzien.' Haar 'eerste mensen' drukken wellicht iets van die confrontatie uit.