Hamza Halloubi

De verteller in Walking and Talking loopt door een museum voor hedendaagse kunst in Londen. Ze realiseert zich dat ze zich als Marokkaanse kunstenaar en immigrant niet in het museum en de werken herkent. De kunst - waarvan ze altijd dacht dat die universeel was - spreekt haar taal niet. In het maken en kijken moet ze zich voortdurend verhouden tot de normen, waarden en erfenis van de westerling. Rondlopen en praten, zegt ze, is feitelijk haar enige niet geleende handeling. Daarop ligt in deze film dan ook de nadruk. Het is niet moeilijk om in de verteller de stem van de kunstenaar te horen die daarmee het debat over kunst en identiteit op een scherpe manier gestalte geeft.