Hamza Halloubi

Hamza Halloubi studeerde beeldende kunst aan La Cambre in Brussel en het HISK in Gent, België. In 2015 was hij resident aan de Rijksakademie in Amsterdam en had hij in De Pont zijn eerste solotentoonstelling in Nederland.

In een duidelijke en kernachtige taal ontwikkelt Hamza Halloubi verhalen die zich bewegen tussen documentaire en fictie. Zijn video’s bestaan meestal uit long takes en worden begeleid door een stem met een ongedifferentieerde, bijna monotone intonatie. Halloubi benadert de geschiedenis op een poëtische wijze, waarbij lezen, herinnering en ballingschap terugkerende thema’s zijn. De verhalen bevinden zich ergens tussen het persoonlijke en het collectieve en lopen parallel aan de officiële geschiedenis die ze tegelijkertijd ondervragen. Halloubi legt ons beelden van pijn en schoonheid voor die de zinloosheid van ons bestaan proberen te ontrafelen maar ook laten zien hoe wij de moed opbrengen om toch door te blijven gaan. Zijn video’s lezen je nooit de les en vragen de kijker zijn eigen reflecties in te brengen en een eigen standpunt in te nemen naast dat van de maker. Halloubi is ook schilder en herneemt daarbij vaak oudere werken.

In 2020 was er in de wolhokken een overzicht te zien van zijn video’s, die balanceren op de grens van documentaire en fictie. Een enkele keer vertelt hij zijn verhaal aan de hand van een portret, zoals Studio Visit (2016)waarin hij liefdevol met zijn camera de ruimte aftast en vragen stelt over de context vanwaaruit we kunst beoordelen en bekijken – een vraag die ook terugkeert in het recente Walking and Talking (2018-2019). De zoektocht naar een historische figuur kan ook symbool staan voor een verhaal met een politiek beladen situatie, zoals in Un Après-midi à Larache (2015-2016).

Met zijn rustige, monotone stem voert Halloubi je moeiteloos mee. Totdat het beeld plots kantelt en de kijker geconfronteerd wordt met de eigen voyeuristische blik en met het feit dat elk beeld een constructie is, net als het verhaal.