Archief

Wolfgang Laib (Metzingen 1950) is bekend geworden met werk dat is gemaakt van natuurlijke materialen, zoals was, stuifmeel, rijst of melk, en die door de intensiteit van hun kleur en geur een sterke zintuiglijke ervaring bieden. Hij is gefascineerd door de oosterse, met name boeddhistische, aandacht en respect waarmee de natuurlijke omgeving wordt bekeken en beleefd. Zijn belangstelling daarvoor is gewekt door de vele reizen die hij maakte. Maar ook de westerse mystieke traditie en de utopische kunststromingen uit het begin van de twintigste eeuw vinden weerklank in zijn werk. De tekeningen zijn schematische, vaak ritmisch herhaalde, aanduidingen van de vormen en objecten die ook in zijn ruimtelijk werk een rol spelen. Uitgevoerd in potlood en pastelkrijt in geel of rood. Deze kleuren herinneren aan het stuifmeel en de bijenwas. Soms herkennen we dieren, bergen, schalen of kommen. Dikwijls zijn het architectonische vormen als torens, koepels en nissen. Met name de ‘ziggurat’ (een getrapte toren) komt in veel tekeningen voor. Op zijn foto’s zien we heiligdommen, tempels, gedenkstenen en rituele plaatsen waarvan de bouwvormen door eeuwenoude tradities bepaald zijn. Deze archaïsche bouwkunst vormt de aanleiding voor tal van tekeningen met abstracte vormen als blokken, driehoeken, bogen en trappen. Maar deze formele aspecten zijn op zichzelf niet de essentie van Laibs werk. Een schematische vorm van dunne potloodlijnen plaatst de losse elementen in een groter geheel. Het is alsof de kunstenaar daarmee uitdrukking geeft aan het besef dat alles deel uitmaakt van een grotere ordening. De spiritualiteit van dit bewustzijn herkent Laib in de offergaven die gedaan worden bij Indiase altaren, waar de goden gunstig worden gestemd met wierook, melk en bloemen. Eenvoud van materiaal en vorm staat voorop, maar in de eenvoud ligt een intense beleving en spiritualiteit. De rijkdom van een kosmische orde en een diepe verbondenheid met de natuur. Deze tentoonstelling is georganiseerd ism Kunstmuseum Bonn.