Archief
In samenwerking met het Centre Georges Pompidou in Parijs en The Drawing Center in New York brengt De Pont een tentoonstelling van de tekeningen van de Duitse kunstenaar Rosemarie Trockel (Schwerte 1952). Trockel was de eerste kunstenaar met een solotentoonstelling in De Pont in 1993. Zij toonde haar ‘gebreide schilderijen’ en De Pont wilde toen al graag met een uitvoeriger presentatie op haar werk terug komen. Na de verwerving en presentatie van het bijzondere project Kinderspielplatz(1999), staat nu het werk op papier centraal van deze veelzijdige kunstenaar. In een brede selectie worden ruim honderd tekeningen getoond uit een periode van bijna twintig jaar. Trockel keert regelmatig terug op bepaalde thema’s en uit haar werk spreekt een grote verbeeldingskracht en humor. Bij de tentoonstelling is de uitvoerig geïllustreerde catalogus van het Centre Pompidou beschikbaar met daarin essays van Jonas Storsve en Dieter Koepplin. (beperkt voorradig, fl 47,50).
Het gevarieerde oeuvre van Rosemarie Trockel is in Nederland, ondanks haar grote internationale faam, nog relatief onbekend. Een uitzondering hierop vormen haarStrickbilder; de gebreide schilderijen waarmee zij midden jaren tachtig van zich doet spreken en waarvan De Pont het werk Cogito, ergo sum (1988) in de collectie heeft. Terwijl haar mannelijke collega’s furore maken met het ‘nieuwe schilderen’, zet Trockel de breimachine in voor haar ironisch commentaar. Een soortgelijke uitspraak over haar positie als vrouwelijk beeldend kunstenaar doet zij ook met haar werken met geëmailleerde kookplaten die zij presenteert als strakke, geometrische beelden uit de Minimal Art.
Naast deze werken en talrijke andere beelden, installaties, films en video’s heeft Trockel altijd getekend. Jonas Storsve, conservator van het Centre Pompidou en samensteller van de tentoonstelling, schrijft in zijn beschouwing: “Tekenen (…) is misschien voor Rosemarie Trockel wel het medium waarin zij zich met het grootste gemak en de grootste vrijheid uitdrukt en waarin de interpretatie van haar werk de minste moeite kost. De grote thema’s tekenen zich af: transformatie, metamorfose, mutatie, alle tussenliggende stadia, bevruchting.
Het gevarieerde oeuvre van Rosemarie Trockel is in Nederland, ondanks haar grote internationale faam, nog relatief onbekend. Een uitzondering hierop vormen haarStrickbilder; de gebreide schilderijen waarmee zij midden jaren tachtig van zich doet spreken en waarvan De Pont het werk Cogito, ergo sum (1988) in de collectie heeft. Terwijl haar mannelijke collega’s furore maken met het ‘nieuwe schilderen’, zet Trockel de breimachine in voor haar ironisch commentaar. Een soortgelijke uitspraak over haar positie als vrouwelijk beeldend kunstenaar doet zij ook met haar werken met geëmailleerde kookplaten die zij presenteert als strakke, geometrische beelden uit de Minimal Art.
Naast deze werken en talrijke andere beelden, installaties, films en video’s heeft Trockel altijd getekend. Jonas Storsve, conservator van het Centre Pompidou en samensteller van de tentoonstelling, schrijft in zijn beschouwing: “Tekenen (…) is misschien voor Rosemarie Trockel wel het medium waarin zij zich met het grootste gemak en de grootste vrijheid uitdrukt en waarin de interpretatie van haar werk de minste moeite kost. De grote thema’s tekenen zich af: transformatie, metamorfose, mutatie, alle tussenliggende stadia, bevruchting.