Archief

Karin van Pinxteren (Den Bosch, 1967) maakt twee- en driedimensionaal werk, ruimtelijke installaties en performances. Behalve het beeld speelt ook de taal een belangrijke rol. De thematiek geeft het werk zijn samenhang. In de kunst van Karin van Pinxteren gaat het om het verlangen naar contact; met de ander en de omringende ruimte. Tegelijkertijd is er het besef dat van een werkelijke ontmoeting nooit sprake kan zijn. Gedachten kunnen nog zo’n hoge vlucht nemen en de ruimte tot in zijn verste uithoeken verkennen, maar het lichaam blijft onderworpen aan de zwaartekracht. Evenzo kent de verbintenis met de ander zijn grenzen, door onze fysieke en psychische gesteldheid en de barrières in het menselijk verkeer.   Karin van Pinxteren heeft haar kunst tot podium gemaakt voor de, zich steeds voltrekkende  slingerbeweging tussen benaderen en afstand houden, tussen het zoeken naar intimiteit en het zich naar binnen keren. In haar werk krijgt dit thema gestalte in sobere, ruimtelijke installaties, poëtische teksten en kernachtige beelden. Een terugkerend motief is de ‘hostess’. In haar onberispelijk mantelpakje vormt dit personage de centrale figuur in Van Pinxterens performances en video’s; zakelijk en beheerst, maar ook dienstbaar en voorkomend. Door haar anonieme outfit boezemt ze vertrouwen in en wendt het publiek zich tot haar. De tekst op het stempeltje waarmee de alter ego van de kunstenares de bezoekers toegang verschaft tot haar tentoonstellingen, is echter minder vrijblijvend dan haar verschijning doet vermoeden. Inhale with me luidt een van de teksten die ze de bezoekers op de hand drukte. Diezelfde woorden zweven nu als een minuscuul appèl boven de grijze sokkel die Van Pinxteren tijdens haar performances gebruikte voor stempel en stempelkussen. Bevrijd uit zijn functie van hulpstuk is de sokkel, leunend tegen de muur, zelf tot beeld geworden. Op de dia ernaast lijkt ook de kunstenares met haar rol te worstelen; I confess, I am an artist luidt de titel van de projectie waarop de hostess, gezien op de rug, met een onhandelbare sokkel manoeuvreert. De ellips is een ander motief dat in het werk van Karin van Pinxteren telkens terugkeert. Sinds dit motief zijn oorsprong vond in een performance uit 2000, heeft het allerlei verschijningsvormen aangenomen en is het een eigen leven gaan leiden. In de sculpturen fungeert de ellips vaak als opening. Ze vormt een kader en focust de blik. De ellipsvormige opening kan ook zicht bieden op een andere ruimte, of - zoals in de schilderijen- de toegang vormen tot een andere dimensie. In de architectonische installaties - exitentiële ruimtes genaamd - hebben de lichtbronnen de vorm van een ellips en in de wandsculpturen is ze de abstractie van het menselijk gelaat. Van Pinxteren benadert haar vormentaal op een zoekende, intuïtieve manier. Court Dance II and a soft spot for a proposal(2009-2011) bestaat uit zeven witte, perspectivisch verdwijnende ellipsen. Pas twee jaar na voltooiing kreeg de wandsculptuur zijn definitieve vorm door toevoeging van een cirkel van zacht tapijt op de voer. De rode stip geeft de bezoeker letterlijk een plek in het werk en nodigt hem uit deel te nemen aan deze door de kunstenares gearrangeerde hofdans.
'Ik zoek naar een zo groot mogelijke zuiverheid, een weergave die helemaal is uitgekristalliseerd' zegt Karin van Pinxteren. Tijdens dat proces is het persoonlijke anoniem en abstract geworden om ruimte te maken voor de bezoeker. ‘Tientallen keren wordt het overdacht’ en ‘De stemmen eromheen veranderen’ luidt de tekst van een van de vijf werken uit de serie The Correspondents  (2011-2012). Van Pinxteren heeft voor de serie gebruik gemaakt van flarden uit een briefwisseling met vijf andere kunstenaars. Bovengenoemde regels verwoorden precies wat er in Court Dance -en eigenlijk in ieder ander intrigerend kunstwerk- gebeurt.  website van de kunstenaar