Archief
De films van Isaac Julien (Londen, 1960) zijn een mengeling van feit en fictie, esthetiek en kritische reflectie. In de afgelopen jaren is ook de architecturale opstelling van de projectieschermen een opvallend gegeven. De recente filminstallatie Playtime is daarvan een spectaculair voorbeeld. Dit werk vormt het hart van deze tentoonstelling. Daarnaast wordt met een achttal films in ‘single screen’ versie een overzicht gegeven van Juliens oeuvre uit de afgelopen dertig jaar. Grote fotowerken, die in nauwe samenhang met de films zijn ontstaan, maar als op zichzelf staande kunstwerken functioneren, completeren de expositie.
Isaac Julien heeft in zijn films verhalen verteld over etnische afkomst en maatschappelijke kwetsbaarheid, over seksualiteit en gender, over schoonheid en kapitaal. In Playtime richt hij de camera op de kunstwereld en geeft hij een even kritische als satirische kijk op de verstrengeling van kunst en kapitaal. Het zijn onderwerpen die Julien persoonlijk raken. Even belangrijk voor hem is echter de taal waarin dergelijke thema’s in film kunnen worden verbeeld. Zijn films zijn ook een reflectie op het medium zelf.
De filminstallaties van Julien laten zich vergelijken met een muziekstuk, waarin verschillende stemmen tot klinken worden gebracht. Behalve die meerstemmigheid is ook ritme een belangrijk kenmerk. Niet het verhaal, maar de ritmiek van beeldvoering en geluid geven structuur aan de vaak overweldigende en geraffineerde beelden. Zijn films zijn tot in elk detail doorwrochte composities in ruimte en tijd, waarvan de vele lagen zich niet in een keer laten overzien.
Bekijk hier een video over de tentoonstelling en hier een impressie van Isaac Julien's PLAYTIME.