Archief

Elly Strik (Den Haag 1961) woont en werkt al geruime tijd in Brussel. In deze hoofdstad van het Belgisch surrealisme voelt zij zich thuis en maakt ze haar levensgrote tekeningen van vreemdsoortige personages. Jaren terug waren dit soms nog dierfiguren maar vervolgens werden het voornamelijk portretten. Strik tekent en schildert op papier. De verf is dun en transparant en de kleuren zijn ingetogen. Hoewel in veel tekeningen haar eigen gelaatstrekken zijn te herkennen, zijn het geen traditionele zelfportretten. Eerder zijn het psychologische portretten. Uitdrukkingen van bewustzijn en rolpatronen. In dit verband is een recente serie tekeningen opmerkelijk. Strik heeft zich hiervoor laten inspireren door de befaamde Guerrilla Girls; een feministische actiegroep uit New York die sinds 1985 de ongelijke man-vrouw verhouding in de wereld van de kunst aan de kaak stelt. De groep blijft altijd anoniem doordat ze zich verbergt achter woeste gorillamaskers. Deze maskers vormden voor Elly Strik de aanleiding voor een serie tekeningen van wilde koppen. Ze plaatst de apenkoppen op vrouwelijke lichamen waardoor er merkwaardige nieuwe gestalten ontstaan. Deze gaan gekleed in een meisjesjurk, een koket rokje, een nachthemd of een elegante bruidsjurk. De tekening Fay Wray toont de bizarre combinatie van aap, vrouw en bruidje. De naam is ontleend aan de actrice uit de legendarische King Kong film. De vreemde ‘beauty and beast’ combinaties plaatsen zich in een surrealistische traditie van maskerades en vermommingen die terug gaat tot het werk van René Magritte en James Ensor. Tegelijk doen de elegante lijnvoering en de kleurvlakken in zachte pasteltinten denken aan het werk van Belgische symbolisten als Ferdinand Khnopff en Leon Spilliaert. Ook in de thematiek is er verwantschap want de symbolisten hadden een grote fascinatie voor androgyne figuren en ‘femmes fatales’ zoals Judith en Salomé wier schoonheid leidde tot de onthoofdingen van Holofernes en Johannes. De vrouw als een verleidelijke koppensneller. De serie tekeningen van pauwenveren lijkt een symbolische weergave van dezelfde thematiek. De veren zijn nauwgezet getekend, sierlijk en zacht, maar het pronkende oog ontbreekt. De titel Castration lijkt weinig aan de verbeelding over te laten. Toch is dit geen feminisme van de botte bijl. Voor Strik is het veelmeer een metamorfose; een overgang van gorilla naar bruid en van ijdele pronkzucht naar eerlijke schoonheid.

Bij de tentoonstelling verschijnt een publicatie met een tekst van Jean-Christophe Ammann.