Archief
Carina Diepens
NIET HIER/NOT HERE
8 maart - 4 mei 2008
In de projectruimte toont Carina Diepens (Geldrop, 1958) een viertal sculpturen in combinatie met een serie aquarellen en een videowerk. Zowel de aquarellen als de sculpturen zijn opgebouwd uit vele gradaties blauw. Ook de organische vormentaal, die associaties oproept met de menselijke figuur, hebben ze gemeen. Terwijl de werken op papier zijn ontstaan in een snelle, vloeiende beweging, zijn de ruimtelijke vormen het resultaat van een traag en arbeidsintensief proces: ze bestaan uit honderden en nog eens honderden knopen, gemaakt van smalle stroken textiel. De verschillende tinten blauw en de naden die hier en daar nog zichtbaar zijn in de stof, herinneren aan een eerder bestaan: de knoopsels zijn vervaardigd uit afgedankte en in repen geknipte werkkleding.
De sculpturen die Diepens sinds twee jaar maakt, zijn een logisch vervolg op haar performances, foto- en videowerken. In haar performances figureren modellen als levende beelden in een streng geregisseerde setting. Ze zijn emotieloos en in zichzelf gekeerd, of juist volkomen verdiept in een repeterende handeling. Hun bevreemdende uitdrukkingsloosheid versterkt de expressieve lading van de attributen die hen omringen: emmers gevuld met klei, een glasplaat met een opening, een glanzende helm, een klomp boter en ook kledingstukken. Haar eerste living sculpture maakte Diepens tijdens een tentoonstelling in 1996 in de Fabriek in Eindhoven. In de ruimte lag een vormeloze, in een blauwe overall geklede ledenpop uitgestrekt op een tafel. Dat daarin een mens – de kunstenares zelf – schuil ging, was nauwelijks te zien. De vele overalls die ze over elkaar had aangetrokken, voorzagen haar van een dikke huid, die haar zo hinderde in haar bewegingsvrijheid dat ze er alleen maar kwetsbaarder op werd. Het videowerk van twee jaar later dat nu in De Pont te zien is, toont een vrouw in bad, in een zonovergoten tuin. Ook hier omhult het diepblauwe water het lichaam als een tweede huid en ook hier roept het beeld bevreemding op. Het water is veel te blauw om alleen gekleurd te zijn door de weerspiegeling van de lucht, en het bad is te klein voor het lichaam van een volwassen vrouw.
Textiel is een materiaal dat de mens al vanaf de geboorte omhult en letterlijk dicht op de huid zit. Daardoor leent het zich om uitdrukking te geven aan zaken die raken aan het menselijk bestaan. De menselijke conditie is een centraal thema in het werk van Carina Diepens. In 1999 gebruikte ze de inhoud van haar klerenkast voor haar eerste knoopsel en bundelde ze haar eigen geschiedenis. De figuren in overall die in haar living sculptures en daarvan afgeleide fotowerken steeds terugkeren, drukken hun hoofd in verknoopte werkpakken. Als volstrekt anonieme figuren staan ze van ons afgekeerd, leunend tegen de muur, hun hoofd verborgen in een knoedel werkpakken. ‘Leven is tamelijk absurd, als je bedenkt hoeveel tijd je besteedt aan dezelfde, zich steeds herhalende handelingen tijdens de arbeid en in al die andere dagelijks terugkerende bezigheden,’ zegt Diepens. Het ongerijmde, het absurde komt hard aan in de beelden waarmee zij ons confronteert. In de living sculptures voeren de modellen steeds dezelfde handelingen uit, zoals de vrouw in een juten pak, die bezig is om een grote lap jute draad voor draad uit te halen. Maar ook in Naamloos, de sculpturen die nu in De Pont worden geëxposeerd, ligt die bijna obsessieve, repeterende handeling verankerd. Uit de zich steeds herhalende handeling van het knopen zijn gestalten gegroeid, die veerkrachtig en kwetsbaar tegelijk, een eigen vorm hebben gevonden op de grond.
Living sculptures van Carina Diepens zijn te zien op vier zondagmiddagen: 16 en 30 maart en 13 en 27 april.