Het is voor de tweede keer dat De Pont een tentoonstelling organiseert onder de noemer Brabant Nu. Elf, voor het merendeel jonge kunstenaars die door geboorte, opleiding of woonplaats een band hebben met Brabant, krijgen in deze driejaarlijkse expositie ieder een eigen ‘wolhok’ om hun werk te presenteren. In 2008 maakte Alex de Vries, voormalig directeur van de kunstacademie in Den Bosch, de keuze. Dit jaar heeft De Pont Het Wild Gillende Schildersgilde, bestaande uit Aaron van Erp, Wycher Noord en Frank Peeters, als gastconservator uitgenodigd. Deze drie schilders zijn niet alleen verantwoordelijk voor de selectie van de kunstenaars, maar hebben de expositie ook een thema meegegeven. Alle deelnemende kunstenaars zullen nieuw werk maken met hun favoriete popsong als vertrekpunt. ‘Wat boffen musici toch met zo’n progressieve kunst!’ schreef Wassily Kandinsky al in 1911 in een brief aan de componist Arnold Schönberg. Kandinsky wilde de kijker met kleur, vorm en lijn even direct beroeren als muziek dat met klanken vermag. De vroeg abstracte schilderkunst van Kandinsky staat ver van de verhalende schilderijen van Aaron van Erp Wycher Noord en Frank Peeters. Toch zijn zij, precies een eeuw later, even gefascineerd door de impact van hedendaagse muziek als Kandinsky dat in zijn tijd was. Popconcerten trekken tienduizenden bezoekers. Televisieprogramma’s over popmuziek worden door miljoenen bekeken. In popsongs vinden velen 'verwoord' wat hen zelf emotioneel bezighoudt en raakt. Waarom heeft de beeldende kunst veel meer moeite om een groot publiek aan te spreken op een persoonlijk niveau? Kunnen popsongs een ingang bieden tot het beleven van hedendaagse kunst? Een echt antwoord is er niet, maar de vragen zijn prikkelend genoeg voor een tentoonstelling die een muzikale blik wil bieden op beeldende kunst. De kunstenaars die Aaron Van Erp, Wycher Noord en Frank Peeters als mede-exposant hebben uitgenodigd, zijn voor het merendeel van hun eigen generatie en geboren rond 1975. Vaak kennen zij elkaar al sinds hun academietijd aan de Sint Joost in Breda of de kunstacademie in Den Bosch. Behalve de doeken van Van Erp, Noord en Peeters zijn er op de tentoonstelling schilderijen te zien van Ibo Pompe en Stijn Peeters, alsmede een muurschildering van George Korsmit. Daarnaast is er een grote sculptuur van Maartje Korstanje en maken Peggy Franck en Lobke Burgers een installatie. Erik Sep verbeeldt een parallelle wereld in architectonische sculpturen, vervaardigd van o.a. gevonden materialen. Stan Wannet maakt gebruik van geavanceerde technologie om een, in een kamersetting geplaatste, menselijke figuur in beweging te brengen. Even verscheiden als de kunstenaars is hun muzikale voorkeur. Deze vertoont vaak sterke parallellen met het eigen werk. Maartje Korstanje heeft gekozen voor het rauwe Big Black Mariah van Tom Waits, Erik Sep voor de energieke, stampende klanken van Liberty City van Mark Stewart & the Maffia en Wycher Noord nam het melancholieke Hurt van Johnny Cash als uitgangspunt. Wat gebeurt er als kunstenaars zich laten inspireren door hun favoriete popsong? Hoe vatten zij de lading van de muziek in een visueel beeld? Uiteindelijk gaat het om het kunstwerk. Dat zal, los van de muziek die het vertrekpunt vormde, zijn eigen expressieve zeggingskracht hebben. Tegelijkertijd vraagt het thema erom dat ook de muziek te horen is in De Pont. Dat gebeurt met behulp van een audioguide. Zo kunnen bezoekers de uitgekozen popsongs bij de werken zelf beluisteren en de wisselwerking ervaren tussen twee kunstvormen.