Bill Viola (New York, 1951) is een van de grondleggers van de videokunst. Hoewel zijn werk tot de top van het genre wordt gerekend is het maar mondjesmaat in Nederland te zien. De laatste tentoonstelling vond ruim 10 jaar geleden plaats in het Stedelijk Museum in Amsterdam en het werk dat zich in openbare verzamelingen bevindt wordt niet vaak geëxposeerd. Uitzondering op de regel vormt museum De Pont in Tilburg dat de twee werken uit zijn collectie, The Greeting (1995) en Catherine’s Room (2001), vrijwel permanent laat zien. Deze werken vormen het uitgangspunt voor de tentoonstelling Intimate Work, met twaalf werken uit de periode 1977-2008. Elk werk wordt tentoongesteld in een van de zogenaamde ‘wolhokken’, de karakteristieke kabinetten van de tot museum verbouwde wolspinnerij, zodat de intieme aspecten van deze videofilms optimaal kunnen worden beleefd.

 Grote, maar ook zeer persoonlijke thema’s in de beeldende kunst, zoals leven en dood, transformatie, initiatie, afscheid en ontmoeting hebben van meet af aan een rol gespeeld in het werk van Viola. Hij heeft zich daarbij laten inspireren door gebeurtenissen in zijn eigen leven, zoals de geboorte van zijn kinderen en het sterven van zijn ouders, maar hij weet deze persoonlijke onderwerpen altijd boven zichzelf uit te tillen. In deze tentoonstelling gaat de aandacht uit naar werken die niet alleen door de onderwerpkeuze, maar ook door het relatief bescheiden formaat als ‘intiem’ kunnen worden beschouwd. Getoond worden The Reflecting Pool (1977-1979), Heaven and Earth (1992), dat zelden wordt uitgeleend, maar voor deze gelegenheid beschikbaar werd gesteld door het San Diego Art Museum, Nine Attempts to Achieve Immortality (1996), Memoria (2000), Catherine’s Room (2001), Four Hands (2001), Observance (2002),  Study for Emergence (2002), The Last Angel (2002), Study for Old Oak (2005), The Lovers (2005), Small Saints (2008) en Acceptance (2008). 
 Het werk van Bill Viola is zowel in technische als esthetische zin het resultaat van een complex proces en doordat hij zich richt op archetypische menselijke emoties, spreekt het direct tot de verbeelding.De tentoonstelling in De Pont, die in nauwe samenwerking met Bill Viola en zijn partner Kira Perov tot stand kwam, biedt een bijzondere gelegenheid om dat met eigen ogen te ervaren.