Zeven jaar geleden, in het najaar van 2002, organiseerde De Pont een tentoonstelling met voornamelijk schilderijen van Anton Henning (Berlijn, 1964). Deze zomer wijdt het museum voor de tweede keer een expositie aan deze Duitse kunstenaar, waarin nu zijn tekeningen, sculpturen en video's centraal staan. 
 "Ons hoofd is rond zodat ons denken van richting kan veranderen.” zei Francis Picabia eens. Het is een uitspraak die Anton Henning zeker zal aanspreken. Net zo min als zijn dadaïstische voorganger zal men hem snel betichten van rechtlijnigheid. Zijn kunst laat zich niet gemakkelijk onder één noemer brengen. Henning schildert, tekent, maakt sculpturen en installaties. Hij bedient zich van zowel van een figuratieve als een abstracte vormentaal en maakt naar hartenlust gebruik van bestaande stijlen en beelden.  Uit de geëxposeerde tekeningen en sculpturen spreekt het plezier waarmee Henning zich al deze artistieke uitdrukkingsvormen toe-eigent. 
Net als in de schilderijen komen we in de tekeningen uitdagende pin-ups tegen, bij wie het kapsel plotsklaps overgaat in abstracte arabesken; worden we geconfronteerd met bloemenstillevens waarin geen bloem te bekennen lijkt en zijn interieurs zo overwoekerd door slingerende lijnpatronen dat deze uiteindelijk het hele beeld uitmaken. Henning is een kunstenaar die even veel belang hecht aan het scheppen van een passende context voor zijn kunst als aan de werken op zich. Op zijn eerste tentoonstelling in De Pont toonde hij zijn schilderijen in combinatie met door hem zelf ontworpen verlichtingselementen en meubels, een salon-achtige setting die een ironisch commentaar inhield op de museale ‘white cube’. Tegelijkertijd vormden dergelijke installaties een extra impuls om de derde dimensie te exploreren. Met opvallend gemak brengt Henning van oudsher gescheiden disciplines samen en laat deze met elkaar versmelten. Een prachtig voorbeeld is de installatie Oasis, die ook in De Pont te zien is. De maat van dit werk uit 2007 wordt bepaald door een groot tapijt met een kleurig geometrisch patroon van rechthoeken van verschillend formaat. De vlakken markeren de plaats van een groot aantal sokkels. Sommige zijn leeg, op andere staan Hennings sculpturen, die het tegen elkaar en de omgeving op moeten nemen. Oasis is een ‘Gesamtkunstwerk’ dat de verworvenheden van de minimal art in herinnering roept en deze niet méér zou kunnen tarten. Daarnaast is het een staalkaart van Hennings sculpturen uit een periode van ruim tien jaar. Uitersten raken elkaar en vormen de impuls voor weer nieuwe aanzetten in een oeuvre waarin ironie en generositeit elkaar in balans houden.