Philippe Vandenberg

Kunst en leven waren voor Philippe Vandenberg onlosmakelijk met elkaar verknoopt, een gegeven dat zowel de kracht als de dramatiek van zijn oeuvre uitmaakt. Toen Vandenberg in 1976 de kunstacademie van Gent verliet, gold hij als een zeer talentvol kunstenaar. In 1981 ontving hij de Prix de la jeune peinture Belge en in de jaren ’80 was hij een van de meest succesvolle Belgische schilders.

Vandenberg was een kunstenaar die de verbinding zocht tussen hoofd en hart. In zijn schilderijen gaf hij uiting aan la condition humaine, daarbij vaak refererend aan zijn politieke, filosofische en literaire belangstelling. Schilderkunst was voor hem een medium om zich te verstaan met het leven; met zijn eigen complexe persoonlijkheid, met de absurditeit van de wereld om hem heen en met de kunstwereld, waarvan hij zowel de gunsten als de afwijzing aan den lijve ondervond. Na een virtuoos begin zwoor hij ieder vertoon van behendigheid af en werd zijn werk, vooral na 1996, steeds soberder. Zijn ontwikkeling wordt gekenmerkt door creatieve breuken, waarbij hij afwisselend figuratief en abstract schilderde. Vanaf het midden van de jaren negentig nam de tekening een steeds belangrijker plaats in in zijn werk. Terwijl de schilderijen vaak zoekend en weerbarstig zijn, vormen zijn duizenden potloodtekeningen een stroom van associatieve, soms cartooneske beelden, waarin angsten en obsessies worden bezworen. Daarnaast zijn er de werken waarin hij de taal tot beeld heeft gemaakt; soms is dat met een enkel woord, soms met bezwerende statements.
Telkens opnieuw stelde Vandenberg vorm en inhoud ter discussie en probeerde hij dieper door te dringen tot zichzelf en het avontuur dat het schilderen voor hem was. Risico’s nemen en zich blootgeven vormden de consequentie van zijn opvatting van het kunstenaarschap, dat in juni 2009 eindigde met zijn zelfgekozen dood.