Philip-Lorca diCorcia

1951, woont en werkt in New York

Philip-Lorca diCorcia kreeg bekendheid in de Jaren ’70 met foto’s die niet eenvoudig te plaatsen waren, maar zich bewogen in de ruimte tussen documentaire feiten en cinematografische fictie. De uiterst zorgvuldige enscenering van alledaagse taferelen met familie en vrienden gaven de foto’s een ongeëvenaard gevoel van dramatiek en ambiguïteit. In de jaren ’90 verlegde diCorcia zijn aandacht van huiselijke scènes naar de Amerikaanse traditie van de straatfotografie met exemplarische voorgangers als Robert Frank en Gary Winogrand. Voor een baanbrekende serie die naderhand Hustlers werd gedoopt, fotografeerde diCorcia mannen die naar Hollywood waren verhuisd om hun geluk te zoeken, maar uiteindelijk als mannelijke prostitués op de Sunset Strip waren beland.

In 2007 verscheen de publicatie ‘Thousand’, een compilatie van 1000 reproducties van diCorcia’s polaroids op ware grootte, die een nieuw element van diCorcia’s kunstenaarspraktijk aan het licht bracht. In de loop van zijn carrière heeft diCorcia steeds polaroids gebruikt als aanvulling op zijn fotografische projecten. In deze publicatie kon hij deze techniek voor het eerst onder de aandacht brengen. Sommige foto’s zijn genomen als proefopnamen om de belichting en compositie te testen terwijl andere scènes bedoeld waren om uitsluitend op polaroidformaat te worden gefotografeerd, als een volledig op zichzelf staande activiteit. In ‘Roid’ worden nieuwe foto’s uit diCorcia’s meest vermaarde series – Family and Friends, Hustlers, Streetwork, Heads, A Storybook Life, Lucky Thirteen en werken uit zijn huidige, nog onvoltooide serie East of Eden – afgewisseld door intieme momenten met familie, vrienden, geliefden en scènes uit het dagelijks leven variërend van het uitzicht uit een vliegtuigraampje tot een groep paardenbloembollen of een ongewassen koffiekopje op een simpel tafelkleed. Ook de installatie van de foto’s is belangrijk voor deze groep werken: door de verzameling kleine foto’s samen, naast elkaar aan een dunne aluminium rail te tonen, stimuleert diCorcia een over het geheel genomen directere manier om fotografie te ervaren. Sterker nog, diCorcia’s gebruik van polaroidfoto's is een bewuste poging om vraagtekens te plaatsen bij de huidige preoccupatie met grootschalige fotografische reproductie.