Fiona Banner
, woont en werkt in Londen
De vroege werken van Fiona Banner hebben de vorm van 'wordscapes' (woordlandschappen) of 'still films' (verstilde films), waarin ze in haar eigen woorden gedetailleerde beschrijvingen geeft van speelfilms als Point Break (1991) en The Desert (1994). Deze werken zien eruit als grote blokken tekst met vaak dezelfde vorm en omvang als een bioscoopscherm. Haar iconische publicatie The Nam is een enorm boek van 1000 pagina’s met beschrijvingen van het verhaal van zes volledige Vietnamfilms.
Banners werk bestaat uit sculpturen, tekeningen, installaties, boeken en performances. Zij maakt vaak gebruik van taal en de fysieke vorm ervan. Zo verwerkte ze het leesteken punt tot sculpturen die letterlijk een interpunctie aanbrengen in de tentoonstellingsruimte en maakte zij grote wandtekeningen die in woorden onderwerpen beschrijven die uiteenlopen van populaire films tot de Slag bij Hastings.
Voor latere werken gebruikte ze onderdelen van militaire vliegtuigen en zelfs volledige gevechtsvliegtuigen, oorlogstuig dat volgens haar het gevolg is van het falen van taal. De afgelopen jaren heeft Banner samengewerkt met makers van neonreclames om haar eigen handgemaakte neonwerken te creëren waarin zij het alfabet en leestekens op een picturale manier vormgeeft. Door het gebruik van neonbuizen is ze gaan nadenken over de mogelijkheden en beperkingen van glas.
Over het werk in de collecie van De Pont zegt Banner: “Ik breng veel tijd door op steigers tijdens het maken van grote wandtekeningen. De ervaring om hoog op een steiger te staan is voor mij daarom nauw verbonden met het proces, de spanning tussen het idee voor het werk en de voltooiing ervan, tussen iets wat niet en wel bestaat. Het is een soort verbeeldingsruimte, het is een precair moment. Als de steigers weg zijn, mis ik ze altijd.”
Ook de realiteit van kunstwerken zelf is vaak tijdelijk: ze worden opgehangen, geïnstalleerd en vervolgens verplaatst of gewist, opgeslagen, op- of ontvouwen. Uit Work 1 spreekt de slanke maar onbedoeld esthetische vorm van deze stellage, die maximale stevigheid koppelt aan maximale tijdigheid. Banner speelt met het gevoel van duizeling dat onlosmakelijk verbonden is met een dergelijk architectonisch object, dat kan worden veranderd en aangepast aan de specifieke context of de gewenste functionaliteit waarin het ons fysiek van de grond tilt. Door glas te gebruiken voor iets wat is bedoeld om steun te bieden, toont Banner de inherente breekbaarheid van het medium waarmee ze werkt. Zo maakt ze een constructie die speelt met tegenstellingen, die aanwezig is maar afwezigheid suggereert, die is gemaakt van een hard materiaal maar toch doorzichtig is. Een steiger is een vorm die wordt geassocieerd met de voorbereidingen voor een tentoonstelling, het maken van een kunstwerk, maar die altijd wordt verwijderd voor de opening. Hier wordt de steiger zelf de sculptuur, het belangrijke tentoonstellingsobject.