Toon Verhoef

Het motief is naar zijn aard veranderlijk. In een schilderij neemt het bijvoorbeeld een kwabbige vorm aan die dan zwelt en dan slinkt en zachter wordt of harder. Zijn gedaantes zijn vloeibare vormen van metamorfose. De schilder heeft het gekozen omdat het zo onuitputtelijk veranderlijk is, hij wil zich niet vastleggen. Vanwege opschepperij werd de jonge Actaeon voor straf in een hert veranderd en vervolgens door zijn eigen jachthonden verscheurd. Dat was zogezegd een overzichtelijke metamorfose: een jongeling wordt veranderd in een hert. In het grillige labyrinth, echter, van de informeel abstracte kunst zien we een vorm die nergens op lijkt veranderen in een andere vorm die ook nergens op lijkt. Dat is hier de opgave. Schilderij 9 lijkt een soort luchtspiegeling. Het motief, met zijn compact golvende omtrek, is stralend wit -  er omheen zweeft strak hemelsblauw. Dat azuur wordt onderbroken door dun vlekkerig wit. Dat is het beeld: een lucht met wolken. De strepen, die in schilderij 3 zo robuust zijn, lijken hier op smalle  doorzichtige latten of stroken papier (wat ze in de groei van het beeld misschien wel waren) - ook omdat ze zo wit zijn en getekend lijken met een dunne kwast waarna hier en daar hun wit hier en daar  nog is aangezet. Ook is hun val minder erratisch dan in sommige andere schilderijen. Die beweging verloopt van rechtsboven licht diagonaal naar beneden. De stroken bungelen rustig een beetje heen en weer. Het lijkt alsof ze langs een straal van licht glijden. Zo lees ik, in dit hemelgebeuren (of trapezenummer), de bundeling van lijnen die, dwars door het witte midden van het wolkige motief, daar als een vangnet de latten houvast geven.     R.H. Fuchs