Toon Verhoef

Dit enorme doek heeft een heldere structuur - een stramien van twee horizontale rijen met vijf gelijke vlakken naast elkaar. Binnen die vlakken zien we steeds dezelfde beeldelementen, een doosvorm en korte cilinders, zwevend of vallend tegen een haast monochrome achtergrond. Het schilderij is ontstaan door een ingewikkeld procedé met acrylverf, huiden van acrylaat en uitermate dun opgebrachte olieverf.

Verhoef onttrekt zich aan dogma’s en stelt regels ter discussie. Hij verbaast zich over de nog steeds heersende opvatting dat het leven te controleren valt. Hij omarmt juist het gefragmenteerde en de complexiteit van de wereld waarin wij leven. Daarom zoekt hij, binnen de hem zelf opgelegde strenge structuren, naar het punt waarop de elementen gaan schuiven: “Ik wil dat het beeld instabiel is en op drift raakt. Je zoekt dingen uit door ze in gang te zetten, door de teugels te laten vieren.”