Sean Scully

In de serie Landlines onderzoekt Sean Scully de scheidslijn tussen land, water en lucht. De schilderijen zijn opgebouwd uit brede horizontale stroken in gedempte aardkleuren, afgewisseld met groen en blauw. De verf is vloeiend opgebracht, waardoor de kleurbanen niet monochroom of strak van elkaar gescheiden zijn. Veel van de werken zijn op aluminium geschilderd, een relatief nieuwe ontwikkeling in Scully’s oeuvre. Volgens de kunstenaar ‘verzet’ dit materiaal zich als je erop schildert. De stroken zijn niet alleen gebaseerd op kleur, textuur en vorm, maar ook op gewicht en dichtheid. Zo worden de stoffelijke eigenschappen van lucht, water en land zichtbaar gemaakt.

Het gaat bij de Landlines om abstracte composities, maar tegelijkertijd herinneren ze onmiskenbaar aan landschappen, aan de natuur. Scully’s werk is genereus, het biedt de beschouwer ruimte voor persoonlijke herinneringen en dromen. Of zoals de invloedrijke abstracte schilder Brice Marden het eens treffend omschreef: ‘De rechthoek, het vlak, de structuur, de afbeelding zijn slechts klankborden voor een geest.’ 

De schilderijen van Scully hebben, net als die van Marden, altijd een titel. ‘Zonder titel’ kom je in hun oeuvres eigenlijk niet tegen en daarmee onderscheiden ze zich duidelijk van de Minimal Art. ‘Wat je ziet is wat je ziet’ luidt een veel geciteerde uitspraak uit 1966 van een van de belangrijkste vertegenwoordigers van deze kunststroming, Frank Stella. Hij legt uit dat een schilderij voor hem een object is, gebaseerd op het feit dat alleen wat je kunt zien er ookis. Scully daarentegen beschouwt het schilderij als een metafoor. Bijvoorbeeld voor vrijheid: ‘Ik maak dingen voor mensen om naar te kijken, die niet afgesloten zijn, niet afgerond – dingen gemaakt met de nadrukkelijke wens om open te blijven.’ Als je naar een berg kijkt, betekent die op zichzelf niets, schrijft hij. Het gaat erom wat die berg met ons doet. Hoe romantischer we van nature zijn, hoe groter en sterker het effect. ‘Bij schilderijen zoeken we naar betekenis. Maar we zouden ook naar betekenisloosheid kunnen zoeken. Dit alles tegelijkertijd ervaren, betekenisloosheid en betekenis, onvermogen en diepgang, kan een werkelijk doorleefde vrijheid opleveren.’