Robert Zandvliet

De schilderijen van Robert Zandvliet gaan over de waarneming en hij maakt ons daarbij bewust van het verschil tussen kijken en zien.

Op dit schilderij is een bioscoopscherm, waarop gewoonlijk beelden te zien zijn, zelf tot beeld gemaakt. Het lege scherm toont niets anders dan zichzelf. In plaats van een stroom van beelden is er één verstild beeld. Het scherm is getransformeerd tot schilderij en het filmdoek is schildersdoek geworden. Het lege scherm is hier deel van een monumentale compositie geworden. En terwijl een bioscoopscherm normaal gesproken slechts drager van continue veranderende beelden is, is het nu zelf in definitieve onbeweeglijkheid vastgelegd.

De schilderkunst lijkt een tijdloosheid te hebben in vergelijking met media als fotografie en film die juist de vluchtigheid van het moment in zich dragen. Het scherm van Zandvliet draagt weliswaar geen beelden, maar toont ons wel de essentie van de schilderkunst: kleur, licht, vorm en handschrift. Het werk is geschilderd met dunne lagen verf maar toch is de kleur van het filmdoek zinderend. Het lijkt licht uit te stralen aan de randen. De kromming van het scherm suggereert een diepe ruimte. Met het platte vlak van het schilderij zorgt dit voor een voelbare spanning. Niet zomaar de spanning van het kijken, maar meer bijzonder de spanning van het zien.