Hans Broek

Broeks beelden van plekken aan de Atlantische Oceaan, waar veel tot-slaaf-gemaakten werkten of gevangen werden gehouden alvorens te worden verscheept, brengt hij in beeld als locaties van het kwaad – net zoals Armando ooit de omgeving rondom Kamp Amersfoort neerzette als ‘schuldig landschap’. Locaties als een plaats delict, een plek onder de zon die het onrecht zag gebeuren maar niet ingreep. Vrouwenkerker is zo’n plek: een getraliede poort in een verweerde muur. Het doek is groot, de verf dik en zwaar, alsof de muur er letterlijk uit is opgetrokken, en – niet onbelangrijk – het hele doek is zwartwit, als symbool van de kloof tussen twee bevolkingsgroepen. Wie heeft die kerkers gebouwd? Wie heeft dit systeem bedacht en in stand gehouden? Het zijn vragen waar je oog in oog met dit werk niet aan ontkomt.