Bernard Frize

In tegenstelling tot Suite Segond SF N5 heeft Eixen een geheel glad oppervlak doordat Frize de verf met hars heeft vermengd. Hierdoor ziet het werk er bijna mechanisch geproduceerd uit. Het schilderij toont een werveling van kleurbanen die in grillige vormen het hele vlak vullen. Frize heeft met een brede kwast verschillende kleuren tegelijk aangebracht. De kwaststreek is goed te volgen en de kleurbanen zijn in zwierige bewegingen tegen elkaar aan gezet. Terwijl het oppervlak helemaal glad is, doet het lijnenspel sterk denken aan de aanduiding van hoogteverschillen op een landkaart.

 Het experimenteren met verf en kleur gaat in Quelle (1998) nog een stap verder. Hier heeft de kunstenaar de verf in telkens een andere kleur opgebracht en in een horizontale beweging over het doek uitgestreken. In twee verticale kolommen mengt de verf zich in een veelkleurig patroon. Achter het grillige resultaat schuilt een planmatige aanpak. Zelf zegt Frize: “Het liefst maak ik schilderijen die eruitzien alsof iedereen ze zou kunnen maken. Simpel en direct, zonder mysterie."

Meestal werkt Frize een eenmaal gekozen schildertechniek in meerdere schilderijen uit, waardoor er in zijn oeuvre kleine series verwante doeken te onderscheiden zijn. Zo ontstonden in 1998 de drie grote doeken Mile, Miel en Lime, waarin wederom Frize’s fascinatie voor kleur tot uitdrukking komt.