Robert Zandvliet

Als schilder erkent Zandvliet direct dat kleur, vorm en compositie belangrijk zijn - dat is wat je uiteindelijk direct waarneemt in een schilderij. Maar hij realiseert zich dat er nóg iets nodig is. Hij beschrijft het zelf als “de energie van een schilderij”, maar je zou het even goed bezieling kunnen noemen. Hij heeft in deze reeks werken de uitdaging gezocht in iets dat op het eerste gezicht vrij simpel lijkt: het schilderen van een steen. Het ligt voor de hand te denken dat de kunstenaar hiermee terugkeert naar het soort werk waarmee hij in de vroege jaren negentig begon, waarin een eenvoudig object op een monochrome achtergrond wordt weergegeven. Niets is echter minder waar. Uitgangspunt is nu niet alleen de vorm van de steen, wat op zich, door het vormloze karakter van een gewone kei, al van moed zou getuigen. Nee, Zandvliet streeft naar het realiseren van schilderijen waarin alles  -onderwerp, vorm, kleur en compositie- samenvalt en de anekdote, het tijdelijke, naar de achtergond verdwijnt. Hij zoekt naar een bezieling in het schilderij die hij ook in een stuk steen herkent: “Of de steen lelijk of mooi is doet er niet toe. Het gaat om de vanzelfsprekendheid en een soort van samengebalde energie die de steen eigen is.”