De schilderijen van Toon Verhoef (Voorburg, 1946) verzetten zich tegen definities; een beschrijving van wat ze tonen, blijft meestal liggen op het tipje van de tong. Elk schilderij is gebaseerd op een tekening die de kunstenaar geselecteerd heeft uit tientallen krabbels en schetsen. Dat is de tekening die naar zijn gevoel de spijker op de kop slaat, vanwege een bepaald detail of omwille van een of andere ongerijmdheid die hem intrigeert. Begin deze eeuw vond hij in kleinere formaten een manier om iets van het lossere karakter van die schetsen direct op doek te zetten en won zijn werk aan onvoorspelbaarheid.
Afgelopen jaar keerde hij terug naar de monumentale maat, met schilderijen die zo’n drie bij vijf meter groot zijn. In deze tentoonstelling, die werd georganiseerd in samenwerking met Kunsthaus Baselland, wordt die nieuwe ontwikkeling voor het eerst naar buiten gebracht.
De recente doeken hebben een heldere structuur - een stramien van twee horizontale rijen met vijf gelijke vlakken naast elkaar. Binnen die vlakken zien we steeds dezelfde beeldelementen, een doosvorm en korte cilinders, zwevend of vallend tegen een haast monochrome achtergrond. De doeken ontstaan door een ingewikkeld procedé met acrylverf, huiden van acrylaat en uitermate dun opgebrachte olieverf.
Verhoef onttrekt zich aan dogma’s en stelt regels ter discussie. Hij verbaast zich over de nog steeds heersende opvatting dat het leven te controleren valt. Hij omarmt juist het gefragmenteerde en de complexiteit van de wereld waarin wij leven. Daarom zoekt hij, binnen de hem zelf opgelegde strenge structuren, naar het punt waarop de elementen gaan schuiven: “Ik wil dat het beeld instabiel is en op drift raakt. Je zoekt dingen uit door ze in gang te zetten, door de teugels te laten vieren.”
